واکنش‌های مثبت کاذب در تست کومبس :

1. آلودگی آنتی هیومن
2. سانتریفوژ طولانی مدت یا تایم طولانی
3. آگلوتینین سرد فعال شده : استفاده از سرم تازه از یخچال خارج شده و حاوی آگلوتینین سرد که با جذب کمپلمان روی گلبول‌ها منجر به واکنش مثبت کاذب می گردد
4. آلودگی سرم فیزیولوژی به یون های فلزی یا سیلیس
5. آلودگی معرف کومبس به باکتری و دخالت آنتیT و آنتی Tn
6. استفاده نامناسب از معرف‌های با قدرت بالا
7. پلی آگلوتیناسیون ناشی از ژل وارتون

واکنش‌های منفی کاذب در تست کومبس :

• خنثی شدن معرف آنتی گلوبولین
• عدم اضافه کردن معرف آنتی گلوبولین یا اضافه نمودن اشتباه یک معرف دیگر
• شستن ناکافی و نامناسب گلبول‌ها که منجر به خنثی شدن آنتی گلوبولین می‌گردد
• دور و مدت زمان ناکافی سانتریفوژ
• تاخیر در شستشو و جدا شدن آنتی‌بادی‌هائی که به طور ضعیف به سلول‌ها چسبیده‌اند
• پائین بودن نسبت سلول به سرم
• عدم کاربرد میکروسکوپ در موارد که با چشم غیر مسلح منفی به نظر می‌رسد.

معمولا آزمایش نمونه گیری منی برای  بررسی علل نازایی در مردان انجام می شود که می تواند میزان فعالیت های اسپرم را نشان می دهد. رعایت برخی نکات ساده برای نمونه گیری صحیح از منی حائز اهمیت است تا نتیجه ی آزمایش نیز به درستی بدست آید.بهتر است نمونه گیری در آزمایشگاه انجام شود  هرچه مدت زمان نمونه های منی کمتر باشد نتیجه ی آزمایش صحیح تر خواهد بود و در صورتی که نمونه گیری در آزمایشگاه انجام نشد باید در مدت زمان کمتر از نیم ساعت نمونه به آزمایشگاه انتقال یابد و در زمان تحویل زمان دقیق نمونه گیری باید به مسئول پذیرش اطلاع داده شود.

نکات لازم قبل از  نمونه گیری منی را به خاطر داشته باشید :

1- معمولا  5 روز قبل از نمونه گیری انزال یا نزدیکی نداشته باشید.

2- برای دریافت نتیجه ی مناسب تر ، نیاز دارید تا دو تا 7 روز بعد از نزدیکی نمونه گیری را انجام دهید .

3- معمولا نتیجه ی بهتر در منی هایی که به صورت تحریک مصنوعی به دست آمده اند بدست می آید . ( به همین دلیل روش استمنائ توصیه می گردد ) بد نیست بدانید که بهترین نمونه منی نمونه ای است که با تحریک مصنوعی تهیه شود و همچنین بهتر است نمونه در ظرف آزمایشگاه باشد.

4- نمونه های تهیه شده توسط کاندوم مناسب آزمایشگاه نیستند .
5- نمونه منی را به صورت کامل داخل ظرف نمونه گیری قرار دهید و سعی کنید که کاملا منی را در ظرف تخلیه نمایید.

6- توجه داشته باشید نمونه را نباید در حرارت کمتر از صفر درجه و بالاتر از 40 درجه سانتی گراد قرار دهید. سعی کنید نمونه را تا زمانی که می خواهید به آزمایشگاه تحویل دهید در دمای نزدیک به حرارت بدن نگه دارید.
یکی از مواردی که ممکن است بر نتیجه ی آزمایش تاثیر بگذارد وجود تب در مدت زمان 3 روز قبل از نمونه گیری است. بنابر این توجه داشته باشید که اگر تب داشتید از نمونه گیری خود داری نمایید.

7- قبل از نمونه گیری تحرکات زیاد نداشته باشید ، و استحمام نکنید .
8- اگر آلت شما دچار آسیب و یا زخم و التهاب است به مسئولین آزمایشگاه اطلاع دهید.
9- دقت کنید که مشخصات شما با مشخصات روی ظرف نمونه گیری مطابقت داشته باشد.

نام اختصاری: HDV-Ab

نوع نمونه قابل اندازه گیری: ترجیحاً سرم، پلاسما تازه EDTA

شرایط نمونه گیری:
1. نیاز به ناشتایی نمی باشد.
2. نمونه گیر باید قابلیت انتقال هپاتیت از طریق خون آلوده را در نظر بگیرد.

ملاحظات نمونه گیری HDV-Ab

1. بیمار را از نظر خونریزی بررسی نمایید.
2. به بیمار مشکوک به هپاتیت گوشزد نمایید که از تماس نزدیک با سایر افراد پرهیز کند.
3. تا زمانی که نتایج سرمی خلاف آن را ثابت ننموده، بیمار را باید آلوده در نظر گرفت.
4. پس از نمونه گیری سوزن سرنگ را بلافاصله در ظرف مخصوص (Safety box) بدور اندازید.
5. در صورت نمونه گیری محل خونگیری در آزمایشگاه، نمونه را سریعاً به آزمایشگاه بفرستید.
6. برای بیماران مشکوک به هپاتیت فرمی از سابقه ابتلاء به بیماری را یادداشت کرده و آن را مستند کنید.

موارد عدم پذیرش نمونه:
1- فریز کردن و ذوب کردن مکرر
2 -استفاده از نمونه های حاوی فیبرین، آلودگی میکروبی و غیر شفاف توصیه نمی شود.
3 -سرم شدیداً لیپمیک مورد قبول نمی باشد.

شرایط نگهداری:
نمونه خون را در ظرف 24 ساعت سانتریفیوژ کرده و سرم را از لخته جدا نمایید.
نمونه به مدت 7 روز در دمای اتاق ، 14 روز در ◦c 4 و 30 روز در ◦c 20- پایدار است.

کاربردهای بالینی:
1. شناسایی بیماران مبتلا به عفونت هپاتیت D
2. پیش آگهی بیماران مبتلا به هپاتیت B مزمن.

مقادیر طبیعی: منفی (عدم حضور آنتی بادی در سرم).
مقادیر بر اساس Cutoff تعیین شده در کیت لحاظ می گردد.

تفسیر: ویروس هپاتیت D (HDV) به عامل ” هپاتیت دلتا ” شهرت دارد. این ویروس برای اینکه به کبد دسترسی پیدا کند و ایجاد عفونت نمایید باید وارد HBV شود. بیمار باید قبلاً HBV را در خون خود داشته باشد و یا عفونت به طور همزمان واقع شده باشد. در ایالات متحده شایعترین راه انتقال از طریق خون آلوده است. آنتی ژن HDV چند روز پس از آلودگی با روش ایمیونو اسی در خون قابل شناسایی می گردد. همچنین آنتی بادی کل و Anti-HDV IgM در اوایل بیماری قابل سنجش می باشند. افزایش مداوم این آنتی بادیها نشانه عفونت مزمن و یا ناقل بودن بیمار است. در طی دوره همانندسازی HDV، آنتی ژن آن در کبد و RNA آن در سرم و کبد قابل شناسایی است.

عوامل مداخله گر :
در سرم های شدیداً لیپمیک و تیتر های بالای RF مثبت، مثبت کاذب مشاهده می شود.
در روش رادیوایمونواسی (RIA)، تزریق رادیونوکلوئید در هفته قبل از آزمایش ایجاد مثبت کاذب می کند.
نمونه های دارای فیبرین و همولیز موجب تداخل در آزمایش می گردد.

توضیحات:
حساسترین روش برای تشخیص HDV روش PCR و نوترن بلات می باشد.
به دلیل اینکه کیتهای تجاری قابل دسترس برای تشخیص آنتی ژن HDV وجود ندارد، از آنتی بادی HDV برای تشخیص ویروس هپاتیت D استفاده می شود.
در موارد عفونت شدید (superinfection)، Anti-HDV بهترین مارکر جهت تشخیص عفونت HDV می باشد.
در عفونتهای همزمان (Coinfection) آزمایش HBsAg، HDVAg، HDVRNA، Anti-HDV IgM و Anti-HBc IgM ضروری می باشد.
در عفونتهایی که به خودی خود محدود می شوند، معیار Anti-HDV پایین و گذرا است.

مردان بعنوان مخزن (reservoirs) و یا حامل (vector) عفونت HPV نقش بازی می کنند، بنابراین غربالگری مردان می تواند نقش مهمی در پیشگیری از ابتلای زنان به کانسر سرویکس داشته باشد.

در صورت عدم وجود یک ضایعه کلینیکی ، مهمترین استراتژی قابل اعتماد برای تشخیص ناقل بودن مردان انجام HPV DNA testing می باشد.

نرخ شیوع عفونت HPV در مردان از 1 تا 82.9% در جوامع مختلف گزارش شده است، که این تفاوت بستگی به متد آزمایش و منابع بالینی مورد استفاده برای انجام تست دارد.

شیوع عفونت HPV در مردان آمریکایی بین سالهای 2013 تا 2014 ، 45.3% گزارش شده است که از این میان 30.5% مربوط به گروه پر خطر (تقریباً یک سوم مردان آمریکایی مبتلا به عفونت با انواع پر خطر ویروس HPV هستند) و 14.8% مربوط به گروه کم خطر این ویروس بوده اند. بر خلاف زنان، با افزایش سن مردان شیوع HPV در آنها نیز افزایش می یابد. بطور کلی شیوع HPV در مردان بیشتر از زنان می باشد. آلودگی با چندین ژنوتایپ در 57.1% مردان دیده شده است.

هرچه تعداد شرکای جنسی یک مرد بیشتر باشد، تعداد کپی های ویروس در بدن آن فرد بیشتر بوده و در نتیجه زمان پاکسازی ویروس هم در این مردان طولانی تر خواهد بود.

HPV حداقل در 72% مردانی که شریک جنسی شان HPV مثبت است، وجود دارد. اما فقط در 8.3% از این مردان زگیل تناسلی مشاهده می شود، به عبارتی اکثر آنها یک عفونت تحت بالینی (subclinical infection) دارند.

مناطق نمونه برداری HPV در مردان

1-    سطح آلت تناسلی (penile surface)

2-    حفره حشفی یا حفره پوستی نزدیک به سر آلت  (the glans / coronal sulcus=Preputial cavity)

3-    ختنه گاه (Glans)  و یا همان پوست ختنه گاه (prepuce)

4-    کیسه بیضه (Scrotum)

5-    ترشحات مجرا (Urethra)

6-    مایع منی

7-    ادرار 

8-    پوست دور مقعد

9-    کانال مقعد

مناطق حساس برای نمونه برداری HPV در مردان

- سطح آلت تناسلی،

- ترشحات مجرا،

- مایع منی.

بیمار در روز انجام آزمایش نباید آلت تناسلی خود را بشوید و تا دو روز قبل از انجام آزمایش نیز نباید تماس جنسی داشته باشد.

نمونه برداری از پوست آلت (Penile brushing) باید شامل جمع آوری سلولهای سطوح پشتی (dorsal) و شکمی (ventral) آلت تناسلی (penile shaft) به همراه نمونه برداری از شیار ختنه گاه و سر آلت باشد (یعنی مناطقی که در تماس مستقیم با دهانه سرویکس هستند). نمونه ها باید با استفاده از سوآب هایی با سایز استاندارد، مرطوب شده با نرمال سالین و از جنس پنبه (Cotton-tipped) برداشته شوند و سلولها از قسمت داخلی حشفه یا پره پوس (foreskin)، تاج قسمت سر آلت (coronal sulcus)، لگام آلت (frenulum) و سر آلت (glans) برداشته و به داخل لوله ای که حاوی 3 میلی لیتر بافر نمکی – فسفاته (phosphate-buffered Saline = PBS) است، منتقل شوند.

برای نمونه گیری از مجرا: سوآب های نازک (از جنس داکرون – Dacron – یک نوع الیاف مصنوعی مشتق از فرآورده های نفتی و یا آلژینات کلسیم) و مرطوب شده با نرمال سالین به اندازه 1.5 سانتی متر داخل مجرا برده و 360 درجه چرخانده می شود (قبل از نمونه گیری می توان از ژل 2% لیدوکائین هم استفاده نمود) و به داخل لوله ای که حاوی 3 میلی لیتر PBS است، منتقل می شود.

تهیه نمونه مایع منی هم شرایطی نظیر آزمایش کشت اسپرم را دارد (نمونه مایع منی باید در ظروف استریل به روش خودارضایی تهیه شود). مایع منی بعد از تکمیل مرحله سیالیت در دمای محیط، بدون آنکه سانتریفوژ شود برای استخراج DNA مورد استفاده قرار می گیرد.

در مطالعه ای از چند نوع سوآب مختلف برای نمونه برداری استفاده شد:

1- سوآب پلی استر خشک (dry polyester-tipped swab)

2- سوآب اسفنجی خشک (dry foam swab)

3- سوآب پلی استری مرطوب به همراه کاغذ سنباده ای (emery paper and wetted polyester-tipped swab)

و مشخص شد که هنگام استفاده از دو سوآب اول و در حالت خشک برای نمونه گیری از ترشحات مجرا و پوست آلت جواب بهتر (و معنی داری) نسبت به نوع سوم بدست می آید.

در این سه نمونه حاصل، درصد مثبت شدن بتاگلوبین (بعنوان معیاری از کافی بودن میزان سلول های موجود) در نمونه های مختلف به ترتیب زیر گزارش گردید:

- ترشحات مجرا 96%،

- پوست آلت تناسلی 94%،

- مایع منی 90% (هر چند از لحاظ آماری این اختلاف معنی دار نمی باشد).

عدد قابل قبول برای کافی بودن میزان سلولاریتی 90 درصد می باشد.

در مردان HPV مثبت، میزان جداسازی ویروس HPV در نمونه های مختلف بدین ترتیب گزارش شده است:

- پوست آلت تناسلی 88.9%

- ترشحات مجرا 50%،

- مایع منی 33.3%

نمونه گیری همزمان از ترشحات مجرا و پوست آلت تناسلی قادر به تشخیص 100% موارد HPV  در مردان HPV مثبت گردید.

نمونه گیری همزمان از پوست آلت تناسلی و مایع منی قادر به تشخیص 97.2% موارد HPV  در مردان HPV مثبت گردید.

مطالعات دیگر هم تقریباً این داده ها را تائید کرده و نشان داده اند که نمونه برداری از بدنه آلت تناسلی، نوک آلت تناسلی، حفره حشفی بالاترین میزان جداسازی ویروس را به همراه دارند. البته در مردان هم جنس باز میزان جداسازی ویروس از نواحی دور مقعد و کانال مقعد، نسبت به مردان هتروسکسئوال دو برابر بیشتر است.

بنابراین پیشنهاد می شود که نمونه گیری همزمان از ترشحات مجرا و پوست آلت تناسلی می تواند بعنوان استانداردی برای نمونه گیری HPV در مردان استفاده شود.

به  احتمال زیاد وجود مقادیر زیاد مهارکننده های PCR (the large quantity of PCR inhibitors) در نمونه مایع منی علت منفی شدن نتایج HPV در این نمونه می باشد.

جهت غربالگری کانسر دهانی – حلقی (Oropharyngeal cancer) بخصوص در کسانی که سکس دهانی دارند، شستشوی دهانی (oral rinse) (غرغره کردن به مدت 30 ثانیه با دهان شویه) ارزش بیشتری از نمونه برداری با سوآپ دارد. 96 هزار مورد کانسر اوروفارنکس در سال 2012 در آمریکا ثبت شده است. شیوع عفونت HPV دهانی در آمریکا حدود 6.9% و میزان شیوع آن در مردان بیشتر از زنان است

روش‌های تشخیص ویروس HPV بصورت سنتی دیگر قابل استفاده نمی‌باشد. با پیشرفت فناوری روش‌های جدید و سریعتری در دسترس پزشکان و آزمایشگاه‌های پاتولوژی قرار گرفته است.

در این مقاله سعی می‌کنیم ۴ روش معمول در راه تشخیص ویروس HPV را شرح دهیم.

ویروس HPV یا ویروس پاپیلومای انسانی، عضوی از خانواده ویروس پاپیلوما و یک ویروس DNA دو رشته است که اثر سیتوپاتیک در اپیتلیوم ایجاد می کند.

بیش از ۳۰ تا ۴۰ نوع ویروسHPV  وجود دارد که به طور معمول از طریق تماس جنسی منتقل می شوند و ناحیه آنوژنیتال را آلوده می کنند.

برخی از انواع ویروس  HPV که از طریق آمیزش منتقل می شوند ، ممکن است باعث ایجاد زگیل تناسلی شوند. این عفونت “پرخطر ویروس” HPV  ممکن است به ضایعات پیش سرطانی و سرطان مهاجم تبدیل شود.

همچنین عفونت ویروس HPV تقریباً عامل همه موارد سرطان دهانه رحم است.

روش های آزمایشگاهی تشخیص ویروس HPV

روش‌های سنتی تشخیص ویروسی مانند میکروسکوپ الکترونی ، کشت سلول و برخی روش‌های ایمونولوژیک برای تشخیص ویروس HPV مناسب نیستند. ویروس HPV را نمی توان به صورت سلولی کشت داد.

روش‌های مهم و مدرن برای تشخیص ویروس HPV و عفونت حاصل از آن عبارتند از:

1. آزمایش کولپوسکوپی و اسید استیک
2. نمونه برداری
3. آزمایش DNA
4. نمونه برداری از سلول های دهانه رحم

۱- آزمایش کولپوسکوپی و اسید استیک

کولپوسکوپی روشی است که توسط پزشکان متخصص به عنوان یک روش سرپایی با استفاده از میکروسکوپ کم قدرت و کولپوسکوپ انجام می شود.

کولپوسکوپی معاینه دهانه رحم ، واژن و در بعضی موارد ولو پس از استفاده از محلول اسید استیک است.

یافته‌های کولپوسکوپی با توجه به درجه ضایعه استوویتیت ، کانتور سطح ، الگوی موزاییک و علائم نگارشی درجه بندی می‌شود و ناهنجاری بیشتر این پارامترها به شدت ضایعات مربوط می‌شود.

تست اسید استیک

خیساندن ضایعات مشکوک در اسید استیک می‌تواند درجه تشخیص در ضایعات بدون ویژگی‌های کلاسیک را افزایش دهد.

این روش شامل استفاده از یک گاز مرطوب شده با اسید استیک است که به مدت ۵ تا ۱۰ دقیقه بر روی ضایعات مشکوک به آلت تناسلی مرد ، دهانه رحم ، لابیا یا ناحیه پریانال قرار می‌گیرد.

در این حالت ضایعات نامشخص ، مسطح و دستگاه تناسلی که ارزیابی آنها دشوار است ، قابل مشاهده می‌گردند. در این آزمایش زگیل‌های تناسلی ، بافت‌های دیسپلاستیک و نئوپلاستیک سفید می‌شوند (استووویت).

این روش با نتایج مثبت کاذب نیز همراه است و می‌تواند از هر چیزی که باعث پاراکراتوز شود (به عنوان مثال ، کاندیدیازیس ، پسوریازیس ، لیکن پلان ، التهاب اپیتلیوم ، غدد چربی) ناشی شود.

توجه داشته باشید از آزمایش اسید استیک نباید برای غربالگری معمول استفاده شود.

۲- نمونه برداری یا بیوپسی

کولپوسکوپی امکان نمونه برداری از بافت (بیوپسی) را فراهم می‌کند که در آن مناطق غیرطبیعی دیده شده است. در واقع ، نمونه برداری از نواحی غیرطبیعی قسمت مهمی از کولپوسکوپی است، زیرا درمان بستگی به شدت ناهنجاری در نمونه بیوپسی دارد.

اگر نتایج بیوپسی پیش از سرطان (دیسپلازی) یا سرطان را نشان دهد ، درمان توصیه می شود. بیوپسی برش دار هنگامی توصیه می شود که ظاهر کولپوسکوپی نشان دهنده ناهنجاری درجه بالا باشد.

در زگیل های تناسلی ، مشخصه ترین ویژگی وجود کویلوسیت ها است که سلول‌های سنگفرشی بالغ با مناطق اطراف هسته ای شفاف هستند. ممکن است هسته های کولیوسیت بزرگ شده و هسته های دو رنگ بیش از حد رنگی نیز دیده شوند.

۳- تکنیک های DNA

روش‌های اولیه تشخیص ویروس HPV ، شامل هیبریداسیون پروب مستقیم مانند لکه نقطه ای و بلات جنوبی است. این روش‌ها علاوه بر اینکه زیاد کار می برند ، وقت گیر هم هستند و علاوه بر حساسیت کم ، به مقدار زیادی DNA در نمونه‌های بالینی نیاز دارند.

این روش تا حد زیادی توسط فناوری، تقویت و جایگزین شده که اجازه می‌دهد تعداد تکثیر ویروس در سطح پایین نمونه‌های بالینی شناسایی شود.

روش معمول ایجاد شده برای تشخیص ویروس HPV ، ترکیبی شدن اسیدهای نوکلئیک ویروسی است. دو تکنیک اصلی در این روش عبارتند از:

جذب ترکیبی (hc2)

حساسیت و ویژگی آن تقریباً قابل مقایسه با روش‌های تشخیص مبتنی بر PCR است. از مزایای آزمون Hybrid Capture 2 استفاده نسبتاً ساده و قابلیت تکرار خوب نتایج است که این تست را به بهترین روش استاندارد تشخیص HPV تبدیل می‌کند.

واکنش زنجیره ای پلیمراز PCR

PCR یک روش تقویت هدف انتخابی است که قادر به افزایش نمایی و قابل تولید در توالی ویروس HPV موجود در نمونه های بیولوژیکی است.

فرآیند تقویت می‌تواند پس از ۳۰ سیکل تقویت ، یک میلیارد نسخه از یک مولکول DNA دو رشته ای تولید کند.

۴- تست پاپ اسمیر یا نمونه برداری از دهانه رحم

این یک تست غربالگری است که برای اولین بار توسط Papanicolaou و Traut معرفی شده است. جدا از تغییرات بدخیم ، عفونت‌های ویروسی مانند عفونت ویروس HPV و زگیل نیز قابل تشخیص است.

آزمایش مثبت به آزمایش‌های تأییدی بیشتر مانند کولوسکوپی ، بیوپسی دهانه رحم و آزمایش های DNA مانند PCR نیاز دارد.

روش انجام تست پاپ اسمیر:

بیمار در موقعیت پشتی قرار گرفته و دهانه رحم در معرض اسپکولوم کوسکو قرار می‌گیرد و از محل اتصال اسکواموکلومار با کمک Ayre و با چرخاندن دور آن ، خراش می دهد.

خراش‌ها روی لام شیشه‌ای پخش می‌شوند و آن را با ۹۵٪ الکل اتیل و اتر یا اسپری ثابت کننده (سیتوسپری) ثابت می‌کنند.

برای ارزیابی سیتولوژی ، خراش‌ها از قسمت فوقانی دیواره واژن گرفته می شود.

توصیه های تجدید نظر شده ACOG در مورد آزمایش پاپ اسمیر بشرح زیر است:

• زنان از ۲۱ تا ۳۰ سال هر دو سال ، با استفاده از پاپ استاندارد یا سیتولوژی مبتنی بر مایع ، غربال شوند.
• زنان ۳۰ ساله و بالاتر که سه نتیجه آزمایش منفی سیتولوژی دهانه رحم داشته اند ، ممکن است هر سه سال یک بار با آزمایش سیتولوژی پاپ یا مایع بررسی شوند.
• زنانی که فاکتورهای خطر خاصی دارند ممکن است نیاز به غربالگری مکرر داشته باشند ، از جمله کسانی که HIV دارند ، سیستم ایمنی آنها ضعیف است ، در بخش رحم در معرض دی اتیل استیلبسترول (DES) قرار گرفته اند و تحت درمان نئوپلازی داخل اپیتلیال گردن رحم (CIN) 2 ، CIN 3 یا سرطان دهانه رحم قرار گرفته اند.

سوالات متداول در مورد تفسیر تست های هپاتیت ویرال و عفونت با ویروس هپاتیت

• اگر HBs Ag مثبت + HBc Ab IgM مثبت = هپاتیت حاد B
• اگر HBs Ag مثبت + HBc Ab IgG مثبت + HBe Ag مثبت = هپاتیت مزمن B با عفونت زایی (تکثیر) بالا
• اگر HBs Ag مثبت + HBc Ab IgG مثبت + HBe Ab مثبت = یا فاز late هپاتیت (حاد یا مزمن) است یا هپاتیت مزمن B با عفونت زایی کم (عفونت با ویروس HBV از نوع Pre core mutant)
• اگر فقط HBs Ab مثبت = سابقه تجویز واکسن هپاتیت B
• اگر HBs Ab مثبت + HBc Ab IgG مثبت = بهبود از هپاتیت حاد B

• اگر HBs Ab منفی + HBs Ag منفی (هر دو منفی) + HBc Ab IgM = یا دوره window است یا هپاتیت حاد B
• اگر HBs Ab منفی + HBs Ag منفی (هر دو منفی) + HBc Ab IgG = یا ناقل low level هپاتیت B است یا بهبود هپاتیت حاد B در گذشته دور
• اگر HBs Ab مثبت + HBs Ag مثبت (هر دو مثبت) = یا حالت scape mutant است (Ab علیه یک ساب تایپ و وجود آنتی ژن از ساب تایپ دیگر) یا پدیده سروکانورژن (تبدیل حالت آنتی ژن مثبت به آنتی بادی مثبت)
• اگر HAV Ab IgM مثبت = هپاتیت حاد A

• اگر HCV Ab مثبت باشد، اقدام بعدی تست HCV RNA PCR است.
• اگر HDV Ab مثبت + HBc Ab IgM مثبت = Coinfection هپاتیت D و B
• اگر HDV Ab مثبت + HBc Ab IgG مثبت = Superinfection هپاتیت D روی B

هلیکوباکترپیلوری (H. pylori) نوعی باکتری است ، این میکروب ها می توانند وارد بدن شما شوند و در دستگاه گوارش شما زندگی کنند و پس از سال ها، آنها می توانند زخم های معده، در پوشش معده یا قسمت فوقانی روده کوچک شما ایجاد کنند.

هلیکوباکترپیلوری معده

برای برخی افراد این عفونت ممکن است به سرطان معده منجر شود. عفونت با هلیکوباکترپیلوری معده شایع است حدود دو سوم جمعیت جهان آن را در بدن خود دارند که برای اکثر مردم، زخم ها یا علائم دیگر را ایجاد نمی کند. اگر مشکل دارید، داروهایی وجود دارد که میتوانند میکروب ها را از بین ببرند و به زخم ها کمک کنند.

این بیماری در اثر غلبه سردی در معده است و تا معده سرد نشود این میکروب رشد نخواهد کرد. پس اگر گرمی معتدل و بلغم و صفرای معتدل در معده باشد بیماری نخواهد بود.

 در طب سنتی می‌گوییم موجودات عفنه در رطوبت سرد پدید می‌آیند. پس با حضور مقدار کمی صفرا در معده این مشکل از بین خواهد رفت.

بهترین درمان آن هم، همان فرمول عرق نعنا و بارهنگ است. اگر این دو در دسترس نبود، نمک قبل و بعد از غذا لایه نازکی از صفرا را همیشه در معده نگه می‌دارد و زمینه بروز هلیکوباکترپیلوری را از بین می‌برد.